Moeizame wegen leiden vaak naar mooie bestemmingen
Afscheid werd er genomen van de buurman Jaak, de kanoman, die peddelde naar Venlo waar hij woonde. Een erg beminnelijke mens. Hij gaf me enkele koeken mee voor onderweg. De andere buurman, een fietser reed ook zijn laatste etappe naar Doetinghem waar hij woonde. Hij had de Maasoever afgefietst vanuit Luxemburg. Iets minder contact gehad met deze man. Met maar een goeie 22km te stappen kon ik rustig de dag beginnen en tegen halftien was ik weg. Bijna 14 euro voor de overnachting betaald. De prijzen zijn hier echt wisselvallig. De mist die over de Maas hing was ondertussen al helemaal opgeklaard. Toch fascinerend die grote binnenschepen die zo voor je neus opstomen. In de mist zag je ze nauwelijks varen. Ik heb me rustig in gang getrokken naar de volgende stopplaats in Velden. Een stuk over de dijken gewandeld deels afgewisseld met smalle paadjes door bospartijen en fietspaden. Het mooiste stukje was een doorsteek in de heide van Swolgen, de pastoorswei. Mul zand maar voluit prachtige natuur. Volop heidebloemen, de erika's zorgden voor een immens bloementapijt. In Swolgen heb ik een koffiestop ingelast, ik had alle tijd. Kennis gemaakt met Huub en Jet, fietstoeristen. Huub had ook 2 keer Santiago gefietst. Het zat de man hoog dat de pensioenleeftijd ineens werd opgetrokken naar 68. Dat moet hard aankomen wanneer je denkt te kunnen afzwaaien en dan te horen krijgt dat je er nog maar eens 5 jaar bij mag plakken. Het is altijd leuk zo’n ex-pelgrim te ontmoeten. Je zit onmiddellijk op dezelfde golflengte. Aan een Nepalees theehuis heb ik stop nr 2 ingelast. Ook weeral direct klap van mensen die vragen waarom je met zo’n grote rugzak rondzeult. Als je hen dan vertelt dat je met een tentje meer autonomie hebt om naar de basics of life te gaan, ttz eten en onderdak vinden en dit geheel buiten je comfortzone, om daarna te kunnen ervaren dat we in ons normale leven geen enkele reden tot klagen hebben, awel je ziet aan de mensen dan dat ze, na even te moeten nagedacht hebben, je vervolgens gelijk geven. Zo simpel is het. Den Hugo zou vandaag afkomen. Hij stond al op de camping. Op zijn rugzak geen schelp, geen sleutels van Rome of een afbeelding van zijn Zwarte Maagd uit Polen maar een foto van de Raoul, zijn beste maat, die onlangs het leven liet op zijn fiets bij een verkeersongeval. Zo stapt hij nog even met me mee verklaarde den Hugo. Het ontroerde me. Ik ben blij dat hij er bij is. Tentje rechtgezet, koffie geslurpt, avondeten gemaakt … douchke, het werd direct laat.
Grote verrassing, we kregen bezoek. Jaak de kanoreiziger kwam er aangereden met zijn fiets. ’s Morgens had ik me laten ontvallen op welke camping ik zou overnachten. Zijn kanotocht zat er op eens thuis in Venlo en hij is me komen opzoeken. Hij had een hele rits aan koekjes voor me meegebracht. Wat een joviale mens toch. Dit kom je niet tegen in een 86 sterren hotel. Het verrast me telkens weer deze intense ontmoetingen. Mensen die je nog nooit hebt gezien, die je ontmoet en die vervolgens een diepe indruk op je nalaten. Het is een vast ingrediënt van een outdooronderneming. Dankjewel Jaak, ik sta bij je in het krijt.
Ik laat het hierbij. Den Hugo ligt al te pitten. Morgen wordt het een zware van 30km naar Swalmen. Hopelijk kan hij nog teren op zijn bedevaart naar Polen wat betreft de conditie van zijn beentjes. Dat komt wel slim. Ik kruip er nu ook in. ’t Is al pikkendonker buiten. De mooie sterrenhemel krijgen we er deze nacht gratis kado bij. Sloppel.
---------
------------
Van Swolgen, 2 km voor Meerlo naar Venlo een 5-tal kilometer voorbij Velden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten