Je loopt niet naar een doel. Lopen is ook geen middel. Lopen is zelfs geen doel meer. Geniet van elke stap want je bent al aangekomen.
Ziezo, we zijn gearriveerd in Millingen aan de Rijn. Rond een uur of 5 ben ik er aangekomen. Tentje staat al en het douchke is genomen. Ondertussen ook al wat gekookt, Hollandse kost ttz bamigroenten en rijst met nootjes. Een worstje er mee tussen gedraaid en nog wat cashewnoten die Els had achtergelaten voor me. Toen ik opstond deze morgen was het aan het regenen. Toen ik moest vertrekken ook nog. 9 uur en we waren pleite. Els ging terug naar huis en ik op weg voor de volgende etappe. Aan de uitgang namen we afscheid. Even terugblikken op het mooie stapavontuur, een dikke knuffel en tot weerziens dan maar. Afscheid nemen is altijd een beetje sterven wordt er gezegd. ’t Is verdomme nog waar ook. Prachtige dagen heb ik met Els gedeeld en dat vergeet je niet. Eerst een stevige klim door het Montferland. Ik had nooit gedacht dat Nederland zo’n heuvellandschap zou bezitten. Bospaadjes tussen dikbebost gebied slingerend van hier naar daar. Voordeel was wel dat de bomen één grote paraplu voor me open hielden. Ineens kreeg ik een smske van Proximus dat ik op Duits grondgebied zat. Iets later in Hoch Elten zag ik dat de straatnamen in het Duits waren beschreven. Ik heb er verdorie nog een hond achter m’n klarejassen gekregen. Enkele honderden meters nadat ik dit pittoreske dorpje had verlaten in de afdaling naar de spoorweg stonden er gevaarsbordjes op het bospad met de melding dat er reddingshonden aan het werk waren. Krijg ik daar ineens zo’n loebas achter mij en maar blaffen en grommen. Mijn wandelstokken stonden al met scherp geladen maar Pluto is er dan toch stilletjes van door gemuisd. Stilletjesaan kwam ik aan in Spijk waar men de vlaggen had buiten gehangen. Dat hoefde nu echt niet voor mij. Vervolgens kwam de Rijn in zicht. Een lange saaie weg tot in Tolkamer. Dat was dan weer wel een gezellig dorpje. Een mooie afwisseling. Iets verder dan het veer op naar Millingen. Het bootje was er direct.
De mensen die hier het Pieterpad lopen vallen achterover als je hen zegt dat je de trip in 1 keer afhaspelt. Ze kijken heel verwonderd en als je dan zegt het in een kortere tijd te lopen is het begripsvermogen net iets te ontoereikend. Die rugzak doet de deur helemaal dicht. Ik moet wel bekennen dat het wel te zwaar is of tenminste wordt om nog ver te stappen met tent, matras en kookstel. Het gewicht is echt een dooddoener. Els heeft deze morgen al een paar spulletjes meegenomen, dat is minder gewicht. Zelf beweerde ze een grammetjesjager te zijn. 738 gram had ik uitgespaard, zo meldde ze me later. Ik geraak echter niet geleerd en neem steeds te veel mee. Maandag moest ik de Ronny verwachten maar een ziektegeval in de familie steekt stokken in de wielen. Jammer maar er zijn nu helemaal prioriteiten die je moet stellen. De Catsjoe zou echter steeds aan de lijn moeten gelopen hebben. De bordjes zijn niet te tellen waarop dit gebod wordt geëtaleerd. Bovendien wordt er haarfijn bij vermeld met welk artikel uit het strafwetboek je te maken zult krijgen bij een overtreding. Hondendrollen veroorzaken ziekten bij het vee. Regelmatig vind je wel uitloopzones voor de honden maar grote wandelingen maken met een loslopende hond is er hier helemaal niet meer bij. ’t Is weeral jammer maar hier in Nederland laat de wifi op de campings veel te wensen over. Of te zwak, of beperkingen op de apps of helemaal geen. Hier op deze boerderijcamping moet je op de dorpel gaan zitten van de receptie wil je een beetje ontvangst hebben. Dan maar niet, de fotokes zijn dus voor later. Daar gaat niemand aan dood en ik ben nog altijd niet aangekomen.
Morgen naar Groesbeek zie. Dat moet een hele mooie tocht zijn volgens oudgedienden van het Pieterpad. Ik kijk het wel even na en laat verslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten