21-16K Bemelen - Maastricht

  Sören Kierkegaard  

ik ben al lopend tot mijn beste gedachten gekomen
en ik ken geen gedachte zo bedrukkend
of men kan er wel van weglopen.
Dus als men gewoon blijft lopen,
komt alles vanzelf in orde.

Voilà, het zit er op. Om 12 uur deze middag kwam ik aan op de Pieterberg in Maastricht. Ik dacht dat ik hiervoor 16 km moest lopen maar ik heb me vergist, 't waren er maar 10. Veel valt er niet te vertellen over de wandeling. De gekende paadjes tussen velden en bossen, af en toe de ingang van een mergelgrot op de zijkant en voor ik het wist zat ik in Maastricht. Een erg mooie stad die het beslist waard is om te bezoeken. Zeker het historisch centrum juist over de Maas is het bezichtigen meer dan waard. 
Op de Pieterberg in café de Bergrust kon ik mijn diplommeke gaan halen. Een mooi hebbedingetje om in te kaderen. Ik en den Hugo hebben er enkele La Trappe Isidoor trappistjes soldaat gemaakt vooraleer we richting station versasten. Nog even een restaurantje opgezocht want we hadden trek. Honger mag je niet zeggen in Holland want dat hebben enkel de arme mensen in de ontwikkelingslanden. Trek dus, een steakje met wat frietjes en geloof het of niet ... overgoten met die vermaledijde pindasaus. Maar goed, het was zeker te eten. Een Michelinsterretje zullen ze aan hun pindasaus niet overhouden. 
Het zit er dus op. Het was een heel mooie wandeling, dat zeker maar toch miste ik het aanvoelen van de energie die je op een camino voelde. De omgeving rond Groningen sloeg wat tegen. Annick vond het aan de hand van de fotootjes ook minder. Saaie stukken met alleen maar weilanden en grote boerderijen en steeds die fietspaden waarop je moest wandelen. Eens in Drenthe werd het mooier en van daaruit naar Overijsel en Gelderland en Limburg waar het steeds mooier en mooier werd. Ik mag me ook gelukkig prijzen met het weer. Af en toe eens een vlaagske maar nooit in die zin dat je het er verzopen afbracht. Ik heb al anders geweten. Overwegend droog dus en regelmatig wat flarden zon. 
Om 4 uur de trein op naar Temse. Den Hugo zou me naar huis brengen. Vlotte verbindingen en iets na 6 uur waren we er al. Om 7 uur thuis en ons Stafke keek maar raar naar me. 't Venteke herkende me niet meer met die ruige baard. Het duurde even vooraleer hij weer enige linken kon leggen.
Ik hou het hierbij, 't liedje is uitgezongen. We kunnen weeral plannen zie. Nog een klein dankwoordje voor de volgers mag er nog wel af. Dankjewel dus.
---------

------------
Van Strabeek over Bemelen naar de St. Pietersberg in Maastricht

20-21K Puth - Bemelen

  Willigis Jager  

De pelgrim loopt ter wille van het lopen. 
Hij loopt niet om aan te komen, maar om te lopen. 
De pas wordt de focus van de innerlijke concentratie. 
Reeds op een heel triviaal niveau vindt dat zijn neerslag in een rustgevende werking, 
zoals iedere wandelaar kent.

Vandaag ben ik en den Hugo naar Bemelen geteend. Zoiets rond de 2 à 23km in een heuvelend landschap. 9u30 de pist in met een zeiknatte tent en nog wat kleren die niet droog te krijgen waren. Het weer zag er veelbelovend ook. Op een enkele regenvlaag na is het droog gebleven maar de schimmige regenwolken bleven uitdagend boven je drijven. Erg mooie wandeling vandaag met het kleine schoonheidsfoutje dat Valkenburg centrum niet op de agenda van het Pieterpad stond. In een kleine boog werd er rond gewandeld. Veel gezien vandaag … mergelputten en –grotten, modelvliegtuigjes, de Amstel Goldrace voor junioren die hier voorbijreed, oude waterputten en Franse tuinen en nog veel meer. Onderweg ben ik een koppel trekkers tegengekomen. Man en vrouw zaten op de stoep te ontbijten. Die Hards waren het. Alles lichtgewicht, slapen in het bos, van 1 kg spinazie maakten ze 60gr droogvoer, water filteren enz enz. Ze liepen van zuid naar noord het Pieterpad deel II van Maastricht naar Vorden. De man was een guitige kerel, hij vertelde honderduit. Ook hij verkoos het wandelen boven elke vorm van vervoer. Zijn maat zo vertelde hij was net zoals hem naar het Mullerthal geweest. Hij te voet, zijn maat met de motor. “En wat heb je gezien onderweg ?” stelde hij zijn maat als vraag. “Streepjes” was het antwoord. De hele rit had zijn maat streepjes gezien. Heel zijn lijf sprak, gesticulerend op z’n Italiaans met de armen zwierend en zijn kop onbegrijpend nee schuddend. Vervolgens kreeg hij het helemaal. Zijn maat reed met een cameraatje op zijn helm. Je houdt het niet voor mogelijk declameerde hij verder. Kan je het nog begrijpen ? Die gast moet thuis voor zijn TV gaan zitten om te bekijken wat hij gezien heeft onderweg. Onbegrijpend bracht hij zijn wijsvinger aan zijn voorhoofd en draaide die een kwartslagje rond. Plezante tiep, hij hield ons een volle 20 minuten aan de wiggel. We moesten verder. Schinnen werd gepasseerd, de bakermat van de bokkerijders. De Robin Hoods van Limburg met als kopman Nolle van Geleen. Brandbrieven bij rijke hereboeren, voetenbranders, overvallen, ondergrondse bendevorming. De eed van trouw werd afgelegd bij een afgehakte hand waar een kaars in brandde. Straffe mannen die stuk voor stuk via de galg het tijdelijke met het eeuwige omruilden. Tijdens het stappen kun je je zo de taferelen die zich hier vroeger moeten afgespeeld hebben voor de ogen halen. Goed, rond Valkenburg dus. Via de Lange Bergstraat gingen we de stad buiten. Het Krijtlandpand sloot hier aan op het Pieterpad. Deels althans en inderdaad, na een lange gezapige klim van 100 meter op die Bergstraat merkten we aan de zijkant de witte kleur van de mergel tussen de rotsen. Toch straf dat mergel een product is dat ontstaan is uit het bezinksel van schelpen gedurende miljoenen jaren. De enorme druk op de oceaanbodem heeft voor de afwerking gezorgd. Nog een beetje stappen tot aan de camping ’t Gasthuis. Voor alle duidelijkheid heb ik m’n vrouw “ben aangekomen in Bemelen” ge-smst. Aangekomen in ’t gasthuis zou voor verwarring kunnen zorgen. Daar blijf ik liever buiten.
Toen we aankwamen op de boerderijcamping was de boer bezig met een koe te helpen kalveren. De mens had dus weinig tijd voor ons en in een haastje kregen we van hem een speciaal veldje vlakbij het sanitair. We konden geen beter plaatsje inbeelden. Stoeltjes en een tafel inclusief. Nog een beetje kokerellen met wat overschotjes want we moeten ergens ons avondeten kwijt zijn gespeeld. Geen idee … ik dacht dat het in den Hugo zijn rugzak stak en den Hugo dacht het omgekeerde. Er bestaat echter zoiets als noodrantsoen. Nog 2 flessen appelsap van den boer hier gekraakt en de avond zat er op. Mijne stapmaat slaapt al. ’t Is stil, alle bomen zullen omliggen. Nochtans, deze morgen was hij er al om 6 uur uit. Ik lag nog te slapen. Ook hij maakte de melding dat Morpheus me deze nacht een boomzaag cadeau had gedaan. Morgen zit het Pieterpad er op. Nog 16km naar de Pieterberg, dan mijn diplommeke halen en vervolgens naar de statie. Tijd voor mijn slaapzak nu. Morgen ‘Final Episode'
---------